Dit is de vertaling van het Engelstalige artikel “Resurgent Germany: A Fourth Reich?”, door Douglas S. Winnail, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van september-oktober 2007.

Commentaar op dit artikel:

Terwijl de Duitse natie in de Europese politiek op de voorgrond treedt, vragen velen zich af of de geschiedenis zich binnenkort zal herhalen. De bladzijden van de geschiedenis en uw Bijbel zijn het eens over het antwoord!

Wat is de toekomst van Duitsland? Bijbelprofetie verheldert de Duitse geschiedenis op zodanige wijze dat er belangrijke aanwijzingen aan het licht komen!

Duitsland heeft sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog verbazingwekkende stappen gezet. In 1945 lag de hele natie – in tweeën gedeeld in Oost en West  ̶ door zijn nederlaag plat, zijn dromen van wereldverovering waren verijdeld, zijn economie verwoest en zijn steden tot puin gereduceerd.

Zes decennia later is de Duitse economie weer hersteld. En weer verenigd als één machtig land behoort het tot de grootste en sterkste landen van de wereld. De lonen en levensstandaard behoren tot de hoogste van de wereld. Zijn voormalige militarisme lijkt te hebben plaatsgemaakt voor een vreedzame democratie, die 60 jaar geleden ondenkbaar geweest zou zijn.

Er zijn echter in veel landen argwaan en zelfs angst voor Duitsland blijven hangen, zoals columnist Gideon Rachman van de Financial Times eerder dit jaar opmerkte. Maar die argwaan lijkt te vervagen. “Het helpt dat Angela Merkel, de kanselier, zo ver als het maar kan afstaat van de karikatuur van een Pruis met kaplaarzen, observeerde Rachman op (Financial Times, 16 juli 2007).

Maar is de angst voor Duitsland gerechtvaardigd nu de 21e eeuw zich ontvouwt? Zal er een ‘Vierde Rijk’ opkomen? Zullen we een ‘geëuropeaniseerd’ Duitsland samengevoegd zien worden met het weefsel van een verenigd continent, of zal Duitsland opnieuw proberen Europa te domineren en zijn invloed op de wereld uit te oefenen? Hoewel velen aannemen dat het onmogelijk is de toekomst in het complexe veld van internationale relaties te voorspellen, is dat eenvoudig niet waar! De Bijbel schetst de toekomstige loop van de wereldgeschiedenis door de acties van bepaalde naties te voorspellen. Eén sleutel om Bijbelprofetie te begrijpen is de betrokken naties te kunnen identificeren. Historische documenten leveren belangrijke aanwijzingen met betrekking tot de nationale oorsprong, en nationale kenmerken die in de loop der eeuwen consistent blijven leveren eveneens belangrijke aanwijzingen. Zoals we zullen zien, kan Duitsland in de profetieën van de Bijbel geïdentificeerd worden, en het is mogelijk zijn toekomstige handelwijze te weten te komen. Die identiteit is verrassend en de toekomst – op korte termijn – ontnuchterend, maar opwindend met het oog op de uiteindelijke uitkomst van Gods plan voor de mensheid.

REDEN TOT ZORG

Waar veel doorgewinterde waarnemers zich zorgen over maken is dat deze opmerkelijk begiftigde natie andere unieke en onheilspellende neigingen heeft. Arnulf Baring beschrijft Duitsland accuraat als een “land van veelbelovende initiatieven, dramatische veranderingen en plotselinge mislukkingen” en als “een land met een eindeloze reeks verrassende startende maar ook falende ondernemingen” (Germany’s New Position in Europe, p. 2). Veel moderne Duitsers zijn er nerveus over dat een zich ontwikkelende crisis hun nieuw verenigd land weer “terug in de continuïteit van de Duitse geschiedenis” zou kunnen duwen’ (ibid., pp. 10-11). Die geschiedenis, gezien vanuit het perspectief van eeuwen, onthult een duidelijke neiging om periodieke en dramatische transformaties in het nationale karakter door te maken.

Veel schrijvers hebben dit ontnuchterende verschijnsel van ‘de veranderlijke Duitsers’ beschreven. Toen de Italiaanse journalist Luigi Barzini Berlijn in de vroege jaren 1930 als oorlogscorrespondent bezocht, zag hij een stad die de “artistieke hoofdstad van Europa” was vol met avant-gardistische kunsttentoonstellingen, baanbrekende films en allerlei soorten experimenten” (The Europeans, p. 75). Enkele jaren later, nadat de nazi's aan de macht waren gekomen, zag Barzini een heel ander Berlijn, vol met “stijve mannen in smetteloze uniformen”, serieuze zakenmensen, chique vrouwen en families (ibid., p. 78). Barzini geeft als commentaar: “Ik zag een vreemd kneedbaar land dat door de nazi's een nieuwe vorm gekregen had” (ibid., p. 78). Hij gaat verder: “angstaanjagend waren vooral de jonge, gezonde, goed gewassen gezichten van de soldaten, hun ogen stralend van een fanatiek geloof terwijl ze voorbij marcheerden en krijgshaftige liederen zongen’.

Het is deze neiging tot militaristische transformatie die het meest zorgwekkende aspect van het Duitse volk vertegenwoordigt. Duitse soldaten zijn in de loop van de geschiedenis talloze malen Duitsland uit gemarcheerd, Europa in als ‘een meedogenloze niet te stoppen oorlogsmachine’. De Tweede Wereldoorlog begon in 1939 toen Adolf Hitler openlijk overeenkomsten met naburige landen brak. Elite pantsertankeenheden leidden de Duitse blitzkrieg (letterlijk.: ‘bliksemoorlog’). U-boten struinden in groepsverband de Atlantische Oceaan af en nieuw ontwikkelde U-2 raketten regenden dood en verderf op Engeland. Miljoenen Joden, Tsjechen en Polen werden gedeporteerd om als slavenarbeiders in Duitse fabrieken te werken en waren getuige van genocides in concentratiekampen.

De Duitse oorlogsmachine van de Tweede Wereldoorlog is ongeëvenaard in de moderne westerse beschaving wegens haar doelmatigheid, destructiviteit en wreedheid. Maar waarom daalde Duitsland af naar tirannie? Waar komen deze neigingen vandaan? Zou dit opnieuw kunnen gebeuren?

HET VERBERGEN VAN DE DUITSE OORSPRONG

De geschiedenis biedt opmerkelijke inzichten in de oorsprong en nationale karaktereigenschappen van de Duitsers. In combinatie met Bijbelprofetie geven deze inzichten ons een Goddelijk geopenbaarde kijk op de toekomst van Duitsland. Historische documenten tonen aan dat Duitse stammen van Indo-Europeanen afstammen die uit landen rond de Zwarte of Kaspische Zeeën verhuisden, waar ze “buren van de Hebreeën” waren geweest (Natural History, Pliny, Bk. 4, 12). Julius Caesar (60 v.C.) en de Romeinse historicus Tacitus (98 n.C.) verwezen naar stammen die langs de Rijn leefden als Germanii. Tacitus schreef dat Duitse mannen ‘geen smaak voor vrede’ hadden en hun tijd doorbrachten met het nastreven van oorlog. Vanaf de vroegste verslagen was de Germaanse samenleving gericht op het voeren van oorlog  ̶ en vormde een ernstige bedreiging voor het Romeinse leger.

De geschiedenis onthult duidelijk dat de Duitse stammen de Romeinse gewoontes (imperialisme, totalitarisme en de religie van een “gechristianiseerd” rijk) absorbeerden en de “erfgenamen van Rome” werden met de opkomst van het Heilige Roomse Rijk onder Karel de Grote en de Duitse koningen (Germany: 2000 Years, Reinhardt, pp. xxiii, 43). Duitsland vandaag de leidende rol zien spelen bij de poging Europa te verenigen is geen verrassing. Dit idee maakt al meer dan duizend jaar deel uit van het Duitse culturele erfgoed!

DE KRACHT VAN IDEEËN

Maar wat verklaart de neiging van Duitsland om drastische gedaanteveranderingen in het nationale karakter te ondergaan? Waarom accepteerden zoveel Duitsers het 'herenras'-begrip en de destructieve beleidsmaatregelen van Hitler's Derde Rijk? Het antwoord is gedeeltelijk te vinden in de cultuurgeschiedenis van Duitsland. Er is gezegd dat het karakter van individuen en naties hun bestemming bepaalt. Het karakter van een natie wordt gevormd door de religieuze en filosofische ideeën van haar mensen (ibid., p. xxiv-xxvii). Ideeën en ideologieën hebben culturele en politieke gebeurtenissen in Duitsland “misschien meer dan in welk ander land in Europa ook” beïnvloed (ibid., p. xxvi).

De belangrijkste goden van de Duitse mythologie  ̶ Thor en Odin/Wodan  ̶ vertonen opvallend diverse kenmerken. Thor is een vreedzame god van seizoenen en weiden, maar ook een oorlogsgod. Thor combineert in zichzelf twee verschillende persoonlijkheden  ̶ de “contrasterende elementen van vriendelijk beschermheerschap en donkere en gevaarlijke irrationaliteit' (ibid., p.15). Odin is een god van dood, storm en slagveld, maar ook van wijsheid en hekserij. Odin vertoont “onberekenbare en ondoorgrondelijke irrationaliteit: hij vernietigt helden en beschermt lafaards, hij zaait tweedracht onder vrienden... hij verandert zijn gehechtheden en banden, en laat zijn vrienden in de steek wanneer zij hem het meest nodig hebben” (ibid., p. 15).

Door de eeuwen heen heeft Duitsland een soortgelijke tendens getoond voor drastische verschuivingen in nationale richting. Gevormd door een mythologie die geen echt doel of betekenis voor het leven biedt, zijn Duitsers blijven zoeken naar een motivatie (ibid., p.15). Die leegte werd eens opgevuld door het Heilige Roomse Rijk, en in de vorige eeuw door de nationaal-socialistische beweging van Hitler. Tegenwoordig is voor veel Duitsers de Europese eenwording hun ‘doel-gevende’ motivatie.

De oude Duitse filosofie zette de Duitsers aan tot “begeerte naar avontuur en liefde voor oorlogvoering” welke hen ‘dikwijls menslievende overwegingen en terughoudendheid deed vergeten. Ze martelden misdadigers... en verbraken onder plechtige ede tot stand gekomen verdragen zonder gewetensbezwaren” (ibid., p. 10). Historisch gezien verheerlijkte het Duitse eergevoel de wraak. In de Germaanse traditie waren loyaliteit, eer en heldenmoed belangrijker dan de nederigheid, mededogen en liefde voor de naaste die door het christendom benadrukt werden. Dit fundamentele conflict tussen traditionele culturele invloeden en joods-christelijke waarden begint de paden die de Pruisisch-Teutoonse krachten gevolgd hebben begrijpelijk te maken.

LEIDERS MAKEN EEN VOLK

Een krachtig mengsel van ideeën, tradities en mogelijkheden blijkt samen te komen in het leven van individuen die de Duitse geschiedenis vorm hebben gegeven. De Duitse landen maakten deel uit van de gebieden die Karel de Grote veroverde in zijn poging om het Romeinse Rijk weer te repareren. Karel de Grote was een grote strijder met een groot idee. Datzelfde idee om Europa te verenigen onder de vlag van het christendom brandde in de harten van de eerste Duitse keizers van het Heilige Roomse Rijk: Otto de Grote en Frederik Barbarossa (Frederik I van Hohenstauffen  ̶ uitgeroepen tot ‘heer van de wereld’). Onder deze sterke strijders werden de Duitsers het machtigste koninkrijk in heel Europa (960-1150 n.C.). Aan het begin van de 18e eeuw blies Frederik Willem I van Pruisen de militaristische koers van het moderne Duitsland nieuw leven in. In navolging van zijn Hohenzollern familietraditie dat land en militaire kracht de sleutels tot nationale macht waren, begon hij het sterkste en best getrainde leger in Europa op te bouwen. Toen hij stierf werd Pruisen gezien als de meest grondig gemilitariseerde macht in Europa en een van de meest zelfvoorzienende en welvarende.

Frederik Willem I's zoon, Frederik de Grote, maakte Pruisen tot het ‘exercitieterrein’ van Europa en een eersteklas macht. Frederik was een visionair bestuurder die een gecentraliseerde regering en een professionele ambtenarij vestigde om zijn groeiende rijk te besturen. Frederik de Grote was ook een opportunist die van zijn fouten leerde. Als koning “zag hij het nut internationale rechtsvormen niet in” en viel zonder de oorlog te verklaren binnen en verzon vervolgens een excuus voor zijn gewenste avonturen (ibid., p. 15). Voor Frederik was oorlog een serieuze zaak die zo snel en efficiënt mogelijk gewonnen moest worden. Hij was voor tactieken die gepaard gingen met verrassing, sluwheid en dapperheid. Hij verbaasde zijn tegenstanders met zijn “vermogen om zich voortdurend te herstellen en weer op te staan’ (ibid., p. 18). Frederik begon zijn regeerperiode als een menslievend man, om vervolgens omgevormd te worden tot een meedogenloze “moker van heel de aarde” – proberend vroegere Duitse Frederiks te evenaren of te overtreffen (zie Jeremia 50:23).

DE PRUISISCHE INVLOED

De Pruisische militaristische traditie, door de Hohenzollerns begonnen, drong uiteindelijk door in heel Duitsland. Na de nederlaag van Pruisen tegen Napoleon werd het Pruisische leger gereorganiseerd. Gerhard von Scharnhorst, een briljante theoreticus en organisator, richtte militaire academies op, bouwde een nieuw type leger en legde de grondslag voor wat de grote Duitse Generale Staf werd. Deze groep professionele soldaten plande oorlogen, zelfs in tijden van vrede, en leidde toekomstige generaties officieren op. Onder leiding van Scharnhorst werd de gehele bevolking van Pruisen geïndoctrineerd wat betreft het doel en de glorie van oorlog.

De meest toegewijde leerling van Scharnhorst, Karl von Clausewitz, meende dat oorlog louter een voortzetting van politiek was, maar dan met andere middelen  ̶ een mening weerspiegeld in het beleid van Bismarck dat “de grote vraagstukken van de dag niet door middel van resoluties of meerderheidsstemmen worden opgelost, maar door bloed en ijzer” (Barzini, p. 71). Het was deze Pruisische traditie  ̶ autoritair, antidemocratisch, militaristisch en expansionistisch  ̶ die de weg baande voor de opkomst van het Keizerrijk Duitsland, de nazi’s, en de militaire avonturen, gruweldaden en nachtmerries van het Derde Rijk.

Hitler kwam aan de macht tijdens de verwarring van een wereldwijde depressie, maar zijn ideeën kwamen voort uit lang bestaande Duitse waarden en tradities. Het oorlogsgedrag van Duitsland en de verheerlijking van het gevecht  ̶ lang geleden al onderkend door de Romeinen  ̶ komen steeds weer naar voren in de geschiedenis van het land. Maar waar ontwikkelden de Duitsers de obsessie voor precisie en dit krijgshaftig gedrag die zozeer hun nationale karakter kenmerken? Wie waren de voorouders van de Germaanse stammen die vanaf de oevers van de Zwarte en Kaspische Zeeën migreerden?

OPVALLENDE PARALLELLEN

Als u een kaart met de Zwarte en Kaspische Zeeën raadpleegt en in verscheidene geschiedenisboeken zoekt naar de naties die in de 1e en 2e millennia voor Christus dit deel van de wereld bezetten en militaristische trekken vertoonden die vergelijkbaar zijn met die van de Duitsers, ontdekt u al snel een aantal zeer interessante feiten. Assyrië en een aangrenzend koninkrijk (de Hettieten) heersten over dat deel van de wereld. Lees wat historici en archeologen over deze oude naties geleerd hebben. Let op hun kenmerkende nationale karaktertrekken. Vergelijk die eigenschappen met die die voor de Duitsers de afgelopen 2000 jaar opmerkelijk waren. Het zal niet lang duren voordat u begint te beseffen dat u op iets gestuit bent! Het meest opvallende kenmerk van Assyrië en de Hettieten, dat hen apart zet van hun tijdgenoten, was hun militarisme, dat hun hielp bij het realiseren en in stand houden van een rijk. Het Assyrische leger was het machtigste dat de oude wereld ooit gezien had.

De Hettitische macht rustte ook op militaire expertise. Evenals Pruisen en Duitsland werd Assyrië beschouwd als een natie van krijgers, en de Assyrische regering was in de eerste plaats een oorlogsinstrument. De Assyriërs ontwikkelden een sterk gecentraliseerde vorm van bestuur onder een absolute heerser. Aanvankelijk werd er door Assyrische veroveringen controle over vitale handelsroutes verworven en bewaard, teneinde de opkomende economische eenheid van het Nabije Oosten om te zetten in politieke eenheid  ̶ zoals vandaag in Europa gebeurt! De militaire tactieken van de Assyriërs en Hettieten legden de nadruk op snelle troepenbewegingen en verrassing, zoals ook het geval was bij de Duitsers en de Pruisen. Beiden ontwikkelden een reputatie van het bevorderen van oorlogstechnologie - strijdwagens, cavalerie, tanks, onderzeeërs en raketten.

De Assyriërs waren berucht, net als de Duitsers op verschillende momenten in hun geschiedenis, vanwege het uitoefenen van extreem wrede handelingen – het verblinden en verminken van slachtoffers, het stapelen van afgehakte hoofden en lijken  ̶ om veroverde volken te intimideren en te beheersen. Beide landen deporteerden op zeer grote schaal veroverde volken naar andere locaties om dwangarbeid te verkrijgen en hun moreel te breken. Beide volkeren hebben ook volkerenmoord in praktijk gebracht. Assyrische kunst en literatuur verheerlijken de destructiviteit en wreedheid van oorlog. Vrijwel hetzelfde zou kunnen gezegd worden voor de geschriften van von Clausewitz en andere Pruisische en Duitse schrijvers.

Uiteindelijk spanden de omringende naties samen tegen de Assyriërs en versloegen ze  ̶ zoals de geallieerde naties dit in de 20e eeuw tweemaal tegen Duitsland deden. De plotselinge ineenstorting van Assyrië stelt historici voor problemen. De Assyriërs lijken te verdwijnen in de mist van de geschiedenis, in het gebied van de Zwarte Zee. Interessant genoeg duiken de voorouders van de Duitsers in hetzelfde gebied op. De meeste moderne historici aarzelen of leggen geen enkel verband tussen het verdwijnen van de Assyriërs en verschijning van de Germaanse stammen. Maar de culturele geschiedenis en het nationale karakter van Duitsland lijken op die van Assyrië als van geen andere natie.

Zowel Assyrië als Duitsland zijn uniek in de geschiedenis om precies dezelfde redenen: grondig gemilitariseerde samenlevingen, de verheerlijking van oorlog, genadeloos efficiënte legers, opzettelijk berekende daden van extreme wreedheid, massale deportaties, kampen voor slavenarbeid en volkerenmoord  ̶ alles centraal beheerd met ongelooflijke doelmatigheid. De geschiedenissen van beide naties onthullen periodes van krachtige militaire wederopleving na periodes van verval. Deze parallellen zijn opvallend en uniek in het verhaal van de menselijke beschaving!

MEER VERBINDINGEN

Het Assyrische rijk ontwikkelde zich vanuit de stadstaat Assur (genoemd naar Assur, een zoon van Sem  ̶ een van de drie zonen van Noach  ̶ zie Genesis 10:1, 22). Assur was een broer van Arfachsad  ̶ een voorvader van Abraham, die de vader van de Hebreeërs was (Genesis 11:10-26). Zuivere Assyriërs en de afstammelingen van Abraham (de Israëlieten) zijn dus verwante volken. De naam Assur betekent ‘leider’ of ‘succesvol’. Josephus, die in de eerste eeuw na Christus schreef, schrijft dat de Assyriërs “het meest fortuinlijke volk werden, boven anderen' (Antiquities of the Jews, 1:6:6). In het licht van hun capaciteiten en bijdragen aan de westerse beschaving, geldt dit ook voor de Duitsers. Assur werd vereerd als de oppergod van Assyrië  ̶ de god van de oorlog - en werd afgeschilderd als een zonnegod met een gevleugelde schijf. De Hettieten gebruikten eveneens zowel de gevleugelde schijf als de swastika. De swastika is een symbool voor de zon, kracht, energie, de moker van Thor en de god van weer en stormen. Een oude swastika is gevonden op een kalkstenen tablet voor een tempel van Assur (In Search of... The Origin of Nations, White, p. 311).

De Hettieten en Assyriërs gebruikten ook een tweekoppige adelaar om de hemelgoden te symboliseren: storm, donder en zon. Deze symbolen verschijnen opnieuw in de cultuur van Duitsland, Pruisen en Oostenrijk, en in het bijzonder van het Derde Rijk. De Hettieten (die uiteindelijk door Assyrië overwonnen en opgeslokt werden) vertonen taalkundige en culturele verbindingen met twee van de Duitse stammen - Hessen en Pruisen. Nog interessanter, zoals de historicus Josef Bihl opmerkte, zijn legenden dat de oudste stad van Duitsland, Trier, in ongeveer 2.000 v.Chr. gesticht werd door Trebeta, de zoon van een Assyrische koning genaamd Ninus (In Deutschen Landen, p. 69). Bezoekers kunnen nog steeds een inscriptie lezen op een historisch huis aan het marktplein van Trier, die vermeldt dat deze Assyrische kolonie 1.300 jaar vóór Rome gesticht werd.

Sommige historici hebben de Assyriërs als de ‘Pruisen van de Oude Wereld’ beschreven (The Ideal and Destiny, McCulloch, p. 224), onderdanig aan gecentraliseerd gezag, met een “diepgeworteld gevoel van superioriteit”  ̶ het idee een “herenras” te zijn. (Mass Deportations and Deportees in the Neo-Assyrian Empire, Obed, p. 89). De Assyriërs waren extreem nationalistisch, met “een sterk gevoel van deel te nemen aan een gemeenschappelijke en autochtone manier van leven’ (ibid., p. 66) – overeenkomstig het Duitse idee van een volk. Na de val van het Assyrische rijk vermeldde de Romeinse historicus Plinius een stam van de “Assyriani” onder de Scythische volkeren in de Krim ten noorden van de Zwarte Zee (Natural History, Bk IV, XII. 81). De historicus Hiëronymus, die in de 4de eeuw na Christus schreef, zei dat de “nakomelingen van Assur” tot de Celto-Scythische-Hunnen hordes behoorden die toen Europa binnenvielen (Nicene and Post-Nicene Fathers, Jerome Letter 123, section 16). Onderzoeker Leon Poliakov wijst op het oude Beierse verhaal dat de bevolking van Beieren Centraal-Europa vanuit het gebied van Armenië aan de Zwarte Zee binnenkwam (The Aryan Myth, p. 76). In het licht van deze informatie is het niet verrassend dat middeleeuwse Arabische schrijvers de Duitsers als “Assyriërs” beschrijven (Israelites [sic] und Hyksos, Germol, pp. 89-90). De relatie tussen Duitsland en Assyrië is te vinden en is noch vergezocht noch ingebeeld.

DUITSLAND IN DE PROFETIEËN

Wat is nu de betekenis van de opvallende parallellen tussen het oude Assyrië en Duitsland? Talrijke Bijbelprofetieën geven duidelijk aan dat Assyrië aan het einde van dit tijdperk, net voor de terugkeer van Jezus Christus, opnieuw een centrale rol zal spelen in de wereldaangelegenheden (zie Jesaja 10; 11). Toch verspreidde, toen de Meden, Babyloniërs en Scythen Assyrië in 612 v.C. veroverden, zijn heersende klasse zich naar het noorden, oosten en westen en liet de veroverde volken die de Assyriërs geïmporteerd hadden om als arbeiders te werken achter (White, p.15). Sommige van die veeltalige volkeren zijn vandaag te vinden in Irak, Syrië en de Kaukasus. De Assyrische natie hield op te bestaan, maar geschiedenis en profetie bevestigen dat het culturele erfgoed ervan gelokaliseerd kan worden in de moderne natie Duitsland. Wanneer de Bijbel spreekt over Assyrië in de eindtijd, spreekt het over Duitsland. Geen enkel ander modern land past de beschrijving zo volledig.

De terugkeer naar de macht van Duitsland in de jaren na de Tweede Wereldoorlog is geen toeval. God profeteerde meer dan 2.500 jaar geleden dat Hij bepaalde gebeurtenissen zou laten plaatsvinden om Zijn doel te bereiken (Jesaja 46:9-10; Openbaring 17:17). Duitsland is opnieuw de leidende speler bij de inspanning om de naties van Europa te verenigen. De gebeurtenissen die nu in Europa plaatsvinden, zullen leiden tot de lang geprofeteerde beestmacht bestaande uit tien naties die opnieuw uit de as van het Romeinse Rijk zal verrijzen (Openbaring 17:9-14).

De Bijbel laat zien dat Duitsland opnieuw religie zal gebruiken om een verenigde Europese macht te smeden (Openbaring 13;17:1-7), zoals grotendeels ook onder Karel de Grote werd gedaan. Deze opkomende formatie zal een wereldwijde economische macht worden (Openbaring 18:2-3, 9-14) en zal die macht gebruiken voor politieke doeleinden. Ze zal eerst vredig lijken, maar zal omgevormd worden tot een verslindend, oorlogszuchtig beest (Daniël 11:21; Openbaring 13:2-3; Openbaring 17: 12-14). Daniël beschrijft dit koninkrijk in de eindtijd als een sterk en woest beest met “ijzeren tanden” die Christus bij Zijn terugkeer overwinnen en bestraffen zal (Daniël 2:40-45; 7:7, 19-23).

Maar, hoe verbazingwekkend het ook mag lijken, Bijbelprofetie geeft ook aan dat God uiteindelijk Assyrië  ̶ het opmerkelijke Duitse volk  ̶ zal gebruiken als een leidende natie voor vrede in het komende Koninkrijk van God (Jesaja 19:23-25). God zal de uitstekende intellectuele en culturele krachten van het Duitse volk gebruiken om de wereld te helpen verrijken tijdens de komende duizendjarige regering van Jezus Christus. Zoals alle volkeren van de aarde hebben de Duitsers in hun nationale karakter zowel sterke als zwakke punten. Net zoals God de moderne nakomelingen van Assyrië zal gebruiken om de profetieën voor de eindtijd in de komende jaren te vervullen, zal hij in de Wereld van Morgen de opmerkelijke sterke punten van het Duitse volk gebruiken om hun medemensen te dienen!