PROFETIE KOMT TOT LEVEN
BRON: Tomorrow's World -september - october 2003
Opmerkelijke ontwikkelingen in Europa kunnen spoedig culmineren in één van de meest cruciale gebeurtenissen in de geschiedenis van het vasteland. Bijbelprofetie geeft duidelijk aan, dat een politieke - economische - militaire macht net voor de terugkomst van Jezus Christus, op het vasteland van Europa zal verrijzen, die gelijkgesteld wordt met een herleving van het historische Romeinse Rijk. (Zie Openbaring 17-18) De Bijbel laat zien, dat dit op een beest lijkend schepsel samengesteld zal zijn uit tien landen of groepen landen. En het zal bereden wordendoor een vrouw - in profetische termen betekent dit een religieuze organisatie of een kerk. Inspanningen om Europa te verenigen passen steeds meer bij de beschrijving van dit bijbelse eindtijd beest. Het Vaticaan en haar langlopende agenda vertonen ook een onmiskenbare gelijkenis met de vrouw, die het beest berijdt.
De Rooms Katholieke Kerk heeft een lange geschiedenis van vertrouwelijke betrokkenheid bij Europese politieke en religieuze zaken. In de 4e eeuw v. Chr. kwam Keizer Constantijn overeen met Sylvester, bisschop van Rome om de invloed van de Kerk te koppelen aan de macht van het Keizerrijk Rome. Eeuwen later kroonde een paus Karel de Grote tot eerste "heilige Romeinse Keizer". Pausen bleven de keizerlijke kroon verlenen toen het Keizerrijk herleefde onder Otto de Grote (koning van de Duitsers) en bereikte het hoogtepunt onder Karel V van de Habsburgse dynastie. Het pauselijke gezag tekende ook verdragen met Mussolini en Hitler. Dit was een deel van een goed afgesproken agenda. Eeuwenlang wettigde de Kerk opeisers van de keizerlijke titel om zo de gelegenheid te krijgen om haar invloed en controle over het Rijk te vergroten.
Deze eeuwenlange agenda hield niet op te bestaan met de laatste, die op de keizerlijke titel aanspraak maakte. In 1945 trachtte paus Pius XII deze wederzijdse bevorderlijke relatie te herstellen door te werken aan de vestiging van een nieuw (voornamelijk Katholiek) land. Dit land bestond uit Oostenrijk en delen van Duitland onder leiding van Dr. Otto von Habsburg, de erfgenaam van de Oostenrijkse troon. Hoewel deze droom niet verwezenlijkt werd zag het pausdom de mogelijkheden in van een verenigd Europa, waarin vele landen 80 tot 90 procent van de bevolking Rooms Katholiek is. Veertig jaar geleden voorspelde paus Johannes XXIII, dat het nieuwe Europa "de grootste Katholieke superstaat, die de wereld ooit heeft gekend" zou worden en "de grootste op zichzelf staande menselijke macht, die men ooit heeft gezien". Dit is de voornaamste reden waarom het Vaticaan de Europese éénheid actief heeft gesteund.
Paus Johannes XXIII spoorde de Rooms Katholieken aan om "op de eerste rij" te zitten bij de inspanningen om Europa te verenigen. Vele "grondleggers" van het Nieuwe Europa waren oprechte Katholieken, evenals tegenwoordig vele leidende voorstanders. Zelfs de pers heeft "het denkbeeld van een verenigd Europa" beschreven "als hoofdzakelijk een Katholiek denkbeeld". (The Financial Times, 22 mei 1995) Hoe dan ook, het was paus Johannes Paulus II, die deze belangrijke Vaticaanse agenda een kwart eeuw heeft gepropageerd. Hij heeft bijna 700 toespraken betreffende Europa gegeven en drong er bij de Europeanen herhaaldelijk op aan om "hun wortels te ontdekken" wanneer zij hun "gemeenschappelijk Europees huis" bouwen. Die wortels gaan terug tot de verbintenis tussen de Katholieke Kerk en het Heilig Roomse Rijk, dat Europa meer dan duizend jaar regeerde.Johannes Paulus II heeft gewaarschuwd, dat donkere wolken over een continent hangen als het zich overgeeft aan ongebreideld secularisme (vrijdenkerij); dat Europa "haar identiteit kan verliezen" en dat haar éénheid "binnen tien jaar kan ineenstorten" als het haar Katholieke Christelijke erfenis nalaat te erkennen. (Zie The Economist, 24 augustus 2002)
Inspanningen om een Europese grondwet te ontwerpen voor de opkomende superstaat laat de reikwijdte van de Vaticaanse agenda zien. Religieuze groepen waren niet uitgenodigd op de Europese constitutionele conferentie, omdat seculiere machten kerk en staat willen scheiden, maar dit heeft het Vaticaan er niet van afgebracht om er naar te streven het resultaat te beïnvloeden. Tijdens een privé audiëntie met Valery Giscard d'Estang, president van de conferentie, verzocht paus Johannes Paulus II hem dringend het religieuze "cement", dat Europa lange tijd bijeen hield, niet te vergeten. Johannes Paulus II heeft ambassadeurs bij het Vaticaan er herhaaldelijk aan herinnerd, dat een Europese constitutie de rol, die het Katholicisme in de Europese geschiedenis heeft gespeeld, moest erkennen. Toen een voorlopig concept verzuimde om God, religie, christendom of de rol van de kerk te noemen, keurde het Vaticaan het document af als "totaal onbevredigend". (London Daily Telegraph, 2 februari 2003) Vervolgens ontsluierde het Vaticaan "de meest ambitieuze plannen van de Katholieke Kerk" om er voor te zorgen, dat de nieuwe constitutie niet alleen een verwijzing naar God insluit, maar ook de legale status van kerken garandeert en "de garantie van een officieel dialoog met Europese instituten". (euobserver.com, 24 april 2003) Het staat eenvoudig niet op de agenda van het Vaticaan om buiten het Nieuwe Europa gelaten te worden.
In een poging om haar gewicht toe te voegen aan de inspanningen om Europa te verenigen kondigde het Vaticaan aan, dat "de grondleggers van Europa" - Alcide de Gasperi van Italië, Robert Schuman van Frankrijk en Konrad Adenauer van Duitsland - evenals Karel V, de laatste Habsburgse keizer van Oostenrijk-Hongarije, op het pad naar heiligheid zijn geplaatst. Het Vaticaan heeft onder leiding van paus Johannes Paulus II openlijk de uitbreiding van de EU naar het oosten ondersteund en de toelating van 60 miljoen Rooms Katholieken in Polen. De inspanningen van het Vaticaan om de 1000 jaar oude breuk met de Oost Orthodoxe Kerk te helen, zouden miljoenen "afgescheiden" broeders en zusters terug kunnen brengen in de schoot van de "moeder" kerk. Dit zijn geen op zichzelf staande zaken, maar een deel van een verstrekkende agenda om de invloed van de Katholieke Kerk in Europa en de wereld te herstellen - om grondgebied terug te vorderen, dat verloren werd in de "Grote Scheuring" van de 11e eeuw, de Protestantse Reformatie van de 16e eeuw en de opkomst van het atheïstische communisme, dat het grootste deel van Oost Europa in de 20e eeuw overspoelde.
Het Vaticaan heeft al lang de belangrijke rol ingezien, die het alleen kan spelen in de Europese integratie. In 1975 verklaarde paus Paulus VI: "Kan het niet gezegd worden, dat geloof... het Katholieke geloof, Europa maakte?.... Geen ander menselijke macht in Europa kan de hulp geven, die ons is toevertrouwd... om de Christelijke ziel van Europa te laten ontwaken, waarin haar éénheid is geworteld". (The Principality and Power of Europe, [ De overheden en macht van Europa], Hilton, pag. 34-35) Het Vaticaan is echter niet zonder belangrijke bondgenoten. Dr. von Habsburg, een lid van het Europese Parlement en hoofd van de Pan-Europese Beweging, ondersteunt niet alleen een sterke rol voor de Rooms Katholieke Kerk, maar maakte de opmerking, dat "de keizerlijke kroon van Karel de Grote en van het Heilig Roomse Rijk wellicht hun deel moeten spelen" in de uiteindelijke samenstelling, die in Europa verrijst. (ibid., pag. 35) De Kern van deze agenda wordt weergegeven door een uitspraak van een Katholieke leek: "Ik denk, dat de Europese Unie niet alleen een ontwerp is van mensen, maar van God". (The Tablet, Londen, oktober 1999)
Hoewel de Bijbel openbaart, dat God niet achter de éénmaking van Europa zit, zijn de vastberaden inspanningen van een kerk om het beest, dat zich nu vormt op de fundamenten van het Oude Romeinse Rijk, te bestijgen en te berijden, reeds lang geleden in de Bijbel voorspeld (Openbaring 17:3-7; zie ook Daniël 2; 7; Openbaring 13; 18) en komen nu tot leven! Vraag het gratis boekje, The Beast of Revelation, [Het Beest van Openbaring], aan om meer over deze profetieën te leren, die hun hoogtepunt zullen bereiken in de terugkomst van Jezus Christus.