Dit is de vertaling van het Engelstalige artikel “Baby Bust: The Death of a Culture” (Oh Canada!), door Stuart Wachowicz, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van maart-april 2020.

In april 2019 diende Global News-verslaggever Jules Knox een artikel in waarin werd onthuld dat de gezondheidszorg voor senioren nu de snelst groeiende sector van de economie in British Columbia is. Ondanks aanzienlijk verbeterde lonen, blijven veel vacatures in de ouderenzorg onvervuld, waardoor sommige senioren onvoldoende steun en aandacht krijgen (“‘This is a silent crisis’ [Dit is een stille crisis]: Advocates voice concerns over care worker shortage in the Okanagan”, Global News, 16 april 2019).

In heel Canada zijn minder werknemers beschikbaar om banen met allerhande omschrijvingen te vervullen. Waarom gebeurt dit? Is dit een economische 'kanarie in een kolenmijn'?

Columnist Joe Chidley van de Financial Post heeft onlangs gewaarschuwd dat de zorgen over economische stagnatie in de westerse wereld wellicht lang bij ons zullen blijven. De hoofdoorzaken hebben weinig te maken met wereldwijde economische concurrentie, zoals velen ten onrechte veronderstellen, maar komen eerder voort uit interne problemen binnen westerse landen. Chidley legt uit dat we in West-Europa en Canada, ondanks enkele positieve indicatoren, in feite toch een gestage daling van het groeipercentage van de economie zien  ̶  een daling die waarschijnlijk zal aanhouden (“Why the best solution to sluggish economic growth may be to get used to it”, Financial Post, 22 augustus 2019).

Tijdens de presidentsverkiezingen van 2016 in de Verenigde Staten beloofde de winnende kandidaat een jaarlijkse economische groei van 4 tot 5 procent. In werkelijkheid groeide de Amerikaanse economie in 2019 met ongeveer 2 procent (“United States GDP Growth Rate”, Trading Economics, 2020). En toch is dit veel beter dan het groeipercentage in de meeste westerse economieën. Het Bruto Binnenlands Product in Duitsland en het Verenigd Koninkrijk groeide vorig jaar met slechts 0,5 procent en in Frankrijk met 0,3 procent, in vergelijking waarmee Canada met 1,6 procent er erg goed uitzag.

Chidley wijst erop dat de jaarlijkse groei in het westen in de jaren zestig meer dan 5 procent bedroeg. Gedurende de jaren zeventig schommelde het rond de 4 procent. Maar tegen 2019 hadden landen er moeite mee om 2 procent of minder te bereiken. Waarom?

Onverwachte oorzaken

Veel demografen en economen zagen deze stagnatie als het onvermijdelijke resultaat van een grote culturele verandering in westerse landen. Want om een bevolking zichzelf te laten vervangen, moet er over het algemeen een gemiddeld geboortecijfer van ten minste 2,1 baby’s per vrouw zijn, maar veel landen halen dit niet meer. Joel Kotkin, die in februari 2017 voor Forbes schreef, merkte op dat er in 1995 in slechts één land meer mensen ouder dan 65 jaar waren dan onder de leeftijd van 15. In 2020 zullen er 35 landen in die omstandigheid verkeren (“Death Spiral Demographics: The Countries Shrinking the Fastest”, Forbes, 1 februari 2017).

Wanneer het aantal senioren groter is dan het aantal jongeren, moeten landen het economisch en sociaal beleid herzien. Naarmate de vergrijzende beroepsbevolking met pensioen gaat, zijn er minder jongeren beschikbaar om banen te vervullen, belastingen te betalen en pensioenen te ondersteunen. De economische kracht neemt af en de groei vertraagt naarmate de consumentenvraag afneemt. In Frankrijk hebben maatregelen om dit bij te stellen al geleid tot aanzienlijke onrust onder de burgers en de opkomst van de protestbeweging van de gele hesjes.

In Canada daalde het aantal geboorten per vrouw tot 1,54 in 2016 (“Fertility: Overview, 2012 to 2016”, Statistics Canada, 5 juni 2018). In 2016 kwam Duitsland uit op 1,5 en Italië op 1,35. Om dit op een andere manier te illustreren, legt Kotkin uit dat er in 1990 4,7 Duitsers in de werkzame leeftijd waren voor elke Duitser ouder dan 65 jaar. Met het huidige cijfer zal de verhouding in 2050 1,7 werkende mensen zijn voor elke gepensioneerde Duitser. Hetzelfde probleem bestaat in Canada en de Verenigde Staten, hoewel immigratie de omvang van het probleem enigszins heeft verminderd. Toch wordt Canada geconfronteerd met een slinkend werknemersbestand.

Chidley en anderen benadrukken het verband tussen afnemende en vergrijzende bevolkingsgroepen en de afname van de BBP-groei. Het is te verwachten dat een vergrijzende bevolking minder goederen zal kopen  ̶   waardoor de consumptie vermindert en zo een daling in de productie veroorzaakt. Productie is natuurlijk de echte drijfveer achter economische groei.
Wat is er de afgelopen eeuw gebeurd om ons in deze situatie te brengen?

Vrouwen deel van het werknemersbestand

Tijdens de twee wereldoorlogen van de twintigste eeuw hebben vrouwen in geallieerde landen een enorme bijdrage geleverd aan de oorlogsinspanningen van hun landen, door fabrieksbanen te nemen en zo mannen vrij te maken voor militaire dienst. Na de Tweede Wereldoorlog begon een culturele verschuiving aangezien veel vrouwen bleven werken of wilden blijven werken.

Diane Watts, onderzoeker van de pro-familie belangenbehartigingsgroep REAL Women of Canada, legt in een interview met Tomorrow’s World Viewpoint (“The History of Feminism and Its Impact on Men”, 7 augustus 2019) uit dat modern feminisme van vrouwen verlangt dat zij zichzelf zien als slachtoffers die de behoefte aan ‘vrijheid’ hebben om te werken en te doen wat ze willen, bevrijd van de ‘last’ van echtgenoten en kinderen. Dit wereldbeeld ziet het opvoeden van kinderen als een obstakel voor de weg van een vrouw naar succes.

Natuurlijk, toen steeds meer getrouwde vrouwen buitenshuis gingen werken, stegen de gezinsinkomens, maar naarmate gezinnen meer besteedbaar inkomen hadden, paste de markt zich aan: alles werd duurder. Dit heeft ons tot het punt gebracht dat veel gehuwde vrouwen tegenwoordig het gevoel hebben dat ze moeten werken om aan de gezinsbehoeften te voldoen. Bovendien denken veel ouders dat ze het zich niet kunnen veroorloven om meer dan één kind te hebben. Als beide ouders bijvoorbeeld werken, komen er kosten voor kinderopvang. En sommige ouders, die bezwijken onder door reclame gedreven sociale druk, berekenen dat extra kinderen het voor hen moeilijker zullen maken om ver te reizen en luxe artikelen te verwerven die ze associëren met ‘genieten van het leven’.

De oorlog tegen het gezin

Hedendaagse sociale waarden ondermijnen en verzwakken de traditionele gezinseenheid. Moreel relativisme en politieke correctheid saboteren de acceptatie van een gezinseenheid bestaande uit een kostwinnende vader en een toegewijde moeder die zorg draagt voor het reilen en zeilen van de huishouding  ̶  waarbij beide ouders hun kinderen de morele absolute waarden van goed en kwaad bijbrengen.

Nergens wordt deze oorlog op meer gruwelijke wijze gevoerd dan in abortusklinieken. Geprezen als het middel om vrouwen te ‘bevrijden’ van de ketenen van de kinderopvoeding, is gelegaliseerde abortus een krachtige factor geweest in de daling van het geboortecijfer. Het Guttmacher Instituut meldde dat tussen 2010 en 2014 maar liefst een volle 25 procent van alle menselijke zwangerschappen op aarde met een opzettelijke abortus beëindigd werd (“Induced Abortion Worldwide”, Guttmacher Institute, maart 2018). Dit betekent jaarlijks 56 miljoen overlijdens van ongeboren kinderen. In Canada alleen al was in de jaren 2011 tot en met 2016 het jaarlijks gemiddelde van abortussen meer dan 100.000. De economische gevolgen van het verlies van die 600.000 levens zullen nog vele jaren door de Canadezen gevoeld worden.

In het westen heeft de groeiende verwerping van Bijbelse waarden de absolute morele maatstaven weggenomen die lange tijd de plaats van de traditionele familie in stand hielden. Dit verval bedreigt de continuïteit van de sociale en economische orde van landen en de individuele voldoening en geluk van hun burgers. Bestverkopende auteur William Gairdner schreef: “Ik ben ervan overtuigd dat de gezondheid van onze hele beschaving niet afhangt van het onafhankelijke individu... maar van het gezin... en de betekenis en bevoorrechte status van het gezin... wordt voor onze ogen uitgehold” (The War Against the Family, p. xiii).

Bij het beschrijven van enkele afstammelingen van de Bijbelse patriarch Joseph in de eindtijd stelt de profeet Hosea vast: “Vreemden verteren zijn kracht, maar zelf merkt hij dat niet. Ook heeft hij grijze haren gekregen, maar ook dat merkt hij niet.” (Hosea 7:9). De “grijze haren” zijn een opmerkelijke voorspelling van de verouderende staat van de Engelssprekende wereld van vandaag. Mensen werden misleid om te geloven dat kinderen een last zijn. We hopen dat u in plaats daarvan Gods duidelijke verklaring ter harte neemt: "Zie, kinderen zijn het eigendom van de HEERE, de vrucht van de schoot is Zijn beloning." (Psalm 127:3).