Dit artikel is de vertaling van het Engelstalige artikel: “The Ultimate Sacrifice” (This Is London Calling) door John Meakin, verschenen in het Tomorrow’s World magazine van november-december 2018.

Op het elfde uur van de elfde dag van de elfde maand van elk jaar, pauzeert de wereld ter nagedachtenis van de wapenstilstand. Op dit precieze tijdstip erkennen we het offer van allen die in de Eerste Wereldoorlog omkwamen terwijl zij de principes van vrijheid verdedigden. Dit jaar is het de honderdste keer dat we het einde van deze meest verschrikkelijke 'oorlog om een einde aan alle oorlogen te maken' hebben herdacht.

In Groot-Brittannië vindt de herdenkingsdienst van de natie plaats op de Cenotaaf in Whitehall, Londen. Cenotaaf betekent 'leeg graf' en op deze staan de woorden “The Glorious Dead” [De glorieuze doden] gegraveerd. Dit is de plaats waar de natie samenkomt, via televisie, het internet en in eigen persoon, geleid door de koninklijke familie, politici, de strijdkrachten en vertegenwoordigers van geloofsgemeenschappen en het Gemenebest. De atmosfeer is geladen met emotie, terwijl in het hele land het leven voor twee minuten stopt ter nagedachtenis aan hen die stierven opdat wij mochten leven. Hoorns doorboren de respectvolle stilte om 'The Last Post' te laten klinken. Er worden kransen gelegd. Hymnen worden gezongen. Gebeden uitgesproken. Muziek ten gehore gebracht. En de lange mars van voorbijtrekkende veteranengroepen begint.

Alle levende herinneringen van hen die in de Eerste Wereldoorlog dienden, zijn nu voor ons verloren, meegenomen in het graf door hen die ze meedroegen. Maar we zullen hun offer niet vergeten, of de offers van hen die sindsdien in oorlogen zijn omgekomen. Jaar in jaar uit herhaalt de natie dezelfde plechtige belofte: "We zullen hen gedenken!"

In 2014 werden bij de honderdjarige herdenking van het begin van de Eerste Wereldoorlog, bijna 900.000 keramische klaprozen gemaakt, één voor elke Britse en koloniale militair die in de oorlog de dood vond. Deze werden vervolgens zo gearrangeerd dat ze een zee van ‘bloed’ vormden die vanuit en rondom de Tower of London stroomde  ̶ vergoten bloed om voor toekomstige generaties het leven te behouden. Nadien werden deze keramische klaprozen verkocht aan het publiek, één per gezin, als persoonlijke herinneringen aan de oorlogsdoden - de prijs van vrijheid.

Paradoxaal genoeg gaan, terwijl wij de doden van voorbije oorlogen herdenken en om vrede bidden, onze naties door zich voor oorlog te bewapenen! De mensheid, die verdeeld wordt door ideologie, godsdienst, nationaal streven en de persoonlijke zoektocht naar macht, vecht door. Maar wordt het niet tijd om na te denken over hoe dingen anders te doen?

Een radicale oplossing

Wat als we ook de vrede en de weg naar vrede zouden herdenken? Wat als we een plan zouden kunnen herdenken om de menselijke natuur te veranderen en een einde te maken aan alle oorlogen? Wat als de ‘glorieuze doden’ weer tot leven zouden kunnen worden gebracht? Hoe verbazingwekkend dit ook mag klinken, zulke prachtige gedachten zijn geen wensdenken of de dwaze kronkels van geestelijk gestoorden. Zij vormen de hoop van uw Bijbel!

Dit boek wijst ons naar een heel andere herdenking, een met opvallende parallellen met die van de wapenstilstand, maar met een heel ander doel in gedachten. Deze herdenking is van enorme grootte, van universele invloed, en crucialer voor het leven dan we ons ook maar kunnen voorstellen. Doch wordt deze door de meesten veronachtzaamd, genegeerd en grotendeels vergeten.

Dit is niet de herdenking van het offer dat miljoenen vechtende mannen gebracht hebben voor de levens van toekomstige generaties. Het is het offer van maar één Man, wiens bloed voor u, voor mij en voor iedereen die ooit geleefd heeft stroomde  ̶ een opgeofferd leven dat het mogelijk maakte dat wij konden vergeven worden, bevrijd worden van onze zonden, en Gods geschenk van eeuwige leven konden ontvangen (Romeinen 5:6-10; 6:22-23; Johannes 3:16-17).

Als Zijn bloed niet voor ons vergoten was, zouden we geen hoop hebben op een beter leven na dit leven. Maar vanwege Zijn offer zal iedereen die ooit geleefd heeft  ̶ met inbegrip van allen die in oorlogen omkwamen  ̶ de terugkeer tot leven ontvangen, met het vooruitzicht van eeuwig leven.

De Man over wie we spreken is natuurlijk Jezus de Messias, wiens dood zo'n 2000 jaar geleden in Jeruzalem plaatsvond op de dag van het Pascha. Op elke Paschadienst sindsdien zijn trouwe christenen over de hele wereld de gebeurtenissen van die dag blijven herdenken als een gedachtenis aan Zijn dood en de betekenis daarvan. Hierbij wordt niet een bloedrode klaproos gebruikt, maar een klein beetje rode wijn en een klein stukje brood, die Zijn vergoten bloed en gebroken lichaam symboliseren.

Zou niet iedereen deze Man, de Zoon van God zelf (Mattheüs 14:33; 16:16), moeten herdenken, die het ultieme offer bracht, zodat we allemaal zouden kunnen leven? Is het niet de moeite waard om het normale leven voor slechts korte tijd op te schorten om onze erkentelijkheid te betuigen voor Zijn dood en het offer dat Hij voor ons gebracht heeft?

Onthoud het Uiterste Offer

De meesten die in de 'grote oorlog' stierven volgden gewoon bevelen. Toen hen bevolen werd de vijand aan te vallen, gingen ze als ‘schapen naar de slachter.’ Ze wisten dat de kans op overleven klein was, maar het was hun plicht. Ze hadden geen keus. Ze waren ‘opgeroepen’ om voor hun land te vechten en, indien nodig, het ultieme menselijke offer te brengen. En dus gaven ze gehoor. De bloem van de jeugd van elke natie ging de oorlog in  ̶ en al te velen kwamen nooit terug.

Het "Lam van God" was zich vanaf de “grondlegging van de wereld” bewust geweest van Zijn roeping en bestemming (Johannes 1:29; Openbaring 13:8)  ̶ en nooit onttrok Hij zich aan Zijn plicht, hoewel Hij hoopte dat aan deze op andere wijze zou kunnen worden voldaan. (Mattheüs 26:39, 42). Hij offerde Zijn leven vrijwillig voor de hele wereld, stierf een lange en ondraaglijke dood die werd voorafgegaan door vernederende mishandeling die Zijn lichaam uiteenreet. Toen Zijn einde naderde, daalde een dichte duisternis neer en stond voor verscheidene uren het leven stil. Bij Zijn dood schudde de grond door onderaards gerommel van een aardbeving. En met verschrikte ogen meldden angstige getuigen dat het inderdaad "Gods Zoon" was die die dag gestorven was (Mattheüs 27: 45-54).

Deze Zoon bleef echter niet in het graf. Zijn Vader heeft Hem tot leven gewekt! Hij liet ook een leeg graf achter  ̶ Zijn eigen cenotaaf  ̶ maar als een embleem van leven in plaats van dood. En Hij zit nu aan de rechterhand van Zijn Vader en bereidt vol verlangen Zijn terugkeer naar deze aarde voor. Zijn tweede komst zal werkelijk glorieus zijn (Titus 2:13-14) omdat Hij Zijn regering over de hele wereld zal vestigen, alle oorlogen zal beëindigen en blijvende vrede zal brengen (Jesaja 2:2-4; 9:5-6).

Dit jaar, als we ons de vele mensenlevens in herinnering roepen die in oorlogen voor onze vrijheid geofferd werden, laten we niet het ultieme offer van Jezus de Messias, de Zoon van God, vergeten, die zijn leven opgaf om ons van zonde te bevrijden, zodat we persoonlijke vrede en de hoop op eeuwig leven mochten hebben. Laat het door ieder van ons voor altijd gezegd worden: "Ja, we zullen Hem gedenken!"

Als u meer wilt weten over Gods heilsplan door Jezus Christus, en de vrede en vrijheid die het uiteindelijk ALLE mensen zal brengen, bestel dan via deze website onze gratis boekjes: Johannes 3:16 Verborgen kennis in het Gouden Vers, Uw uiteindelijke bestemming en De Heilige dagen: Gods meesterplan.