Artikelen

Een grootvader vertelde me eens over een ervaring met zijn tienjarige kleinzoon. Grootvader vroeg de jongen: “Wat leer jij tegenwoordig zoal op school?” Waarop zijn kleinzoon antwoordde: “Wist u dat er zuur in iemands maag zit, maar dat dit geen gat in de maag maakt?” Grootvader zei tegen hem: “Ja, dat is geweldig! Zo heeft God ons als mensen gemaakt.” Hij was verbijsterd toen de jongen antwoordde: “Grootvader, wij doen het God ding niet in ons huis!”

Veel krantenkoppen betreffen sensationele verhalen over politieke leiders en mediabedrijven die worden beschuldigd van het verdraaien van feiten of zelfs van ronduit liegen – we noemen het nepnieuws. Maar er is tegenwoordig een even verontrustende trend: ‘nepgeschiedenis’. Natuurlijk, als we het over ‘geschiedenis’ hebben, denken sommigen misschien aan een saaie leraar die maar bleef doordrammen terwijl de klas worstelde om wakker te blijven. Zij vroegen zich wellicht af: Wat kan er nu toch belangrijk zijn aan zoiets droogs en saais als geschiedenis?

Abraham Lincoln zei eens: Een huis dat tegen zichzelf verdeeld is, kan niet blijven bestaan.“ Hij verwees naar de woorden van Jezus Christus, die ironisch doelde op Satans huis of “koninkrijk”: “… Ieder koninkrijk dat tegen zichzelf verdeeld is, wordt verwoest; en geen enkele stad of geen enkel huis dat tegen zichzelf verdeeld is, zal standhouden. En als de satan de satan uitdrijft, dan is hij tegen zichzelf verdeeld; hoe kan zijn rijk dan standhouden?” Mattheüs 12:25-26).

Gedurende het leven van Jezus Christus als mens, was Hij vaak hevig aangedaan door mensen die ziek, blind, kreupel hongerig waren, of leden vanwege andere problemen zoals bezetenheid door een demon of verdriet over de dood van een geliefde. Hij was oprecht bezorgd over het lijden van anderen. We vinden veel voorbeelden van Jezus’ compassie in de Bijbel, waaronder voorvallen waar Hij zelfs tot tranen toe geroerd was. Jezus’ medelijden met mensen en hun lijden was een van Zijn vele volmaakte karaktereigenschappen.

Het was eindelijk voorbij! De Japanners gaven zich op 15 augustus 1945 over en er kwam voor het eerst vrede in de wereld sinds Adolf Hitler bijna zes jaar eerder zijn invasie van Polen begon. Niet elk land werd op hetzelfde moment betrokken bij de oorlog, en de Europese en Pacifische tonelen van militaire actie eindigden enkele maanden na elkaar, maar in augustus 1945 was de 'wereld’ oorlog voorbij. Sinds die dag zijn er 75 jaar verstreken.

Stelt u zich voor dat u een oudere geliefde in een zorginstelling hebt en dat u wakker wordt en het volgende nieuwsbericht leest: “Oudere bewoners bevuild en zonder eten achtergelaten nadat hun verzorgers het tehuis zijn ontvlucht, 31 doden in enkele weken tijd: een verpleeghuis in Montreal is het symbool geworden van de vreselijke tol die het coronavirus in Canada’s verzorgingstehuizen voor langdurig verblijf eist” (“Horrors revealed at virus-hit Canada nursing home”, The Japan Times, 19 april 2020).

We kunnen het niet zien, maar we weten dat het er is, onder onze huid. Als dat niet zo was, zouden we dood zijn!

Meer dan 70 jaar geleden schreef George Orwell in zijn roman 1984 over een natie gecontroleerd door een totalitaire dictatuur. Door camera's, spionnen, intimidatie en psychologische manipulatie te gebruiken, probeerde de regering ̶ verpersoonlijkt door 'Big Brother' ̶ bijna volledige controle uit te oefenen over de bewegingen, gedragingen en zelfs de gedachten van mensen. De uitdrukking “Big Brother is watching you” [Grote Broer houdt u in de gaten] beschreef dit onderdrukkende niveau van overheidstoezicht. George Orwell was een oordeelkundige waarnemer van de wereld en hij besefte dat het mogelijk was dat een regering steeds repressiever zou worden en meer en meer zou binnendringen in het leven van elke persoon onder haar heerschappij.

Er gebeurde iets merkwaardigs in ons kantoor van Tomorrow’s World hier in Charlotte, North Carolina, en in onze plaatselijke congregatie van de Levende Kerk van God. Het begon er allemaal mee dat we een hoger aantal jongvolwassenen hadden dan normaal die bruiloften planden voor het vroege voorjaar en de zomer.

“Het stemt tot nederigheid.” De eigenaar van een klein bedrijf vertelde me zijn gevoelens over de zich snel ontwikkelende COVID-19-crisis. We hadden elkaar net ontmoet en begonnen een gesprek terwijl we wachtten op onze afspraken. Hij vertelde me dat hij ongeveer 70 werknemers in zijn productiebedrijf had en dat hij knokte om de gebeurtenissen voor te blijven. Dit was in de begindagen van de impact van het virus op heel de Verenigde Staten en dat er nog geen sprake was van lockdowns . Deze bezorgde zakenman worstelde met de verwerking aan een spervuur van federale, staats-, en lokale richtlijnen die van invloed waren op de manier waarop zijn bedrijf zou kunnen opereren onder de nieuwe voorwaarden tijdens de pandemie. Hij was bezig met het schrijven en herschrijven van bedrijfsbeleid, om ervoor te zorgen dat zijn bedrijf aan een hele reeks nieuwe voorschriften zou voldoen, en dit alles terwijl hij ook de uitdaging moest aangaan om zijn werknemers veilig en beschermd te houden. Zijn bedrijf behoorde niet tot de zaken die als ‘essentieel’ werden beschouwd, en slechts heel weinig van zijn werknemers konden thuiswerken, dus de toekomst baarde hem zorgen.